نمادگرایی هوا چندین چهره دارد، به دلیل انقلاب درونی اش، نماد بی ثباتی، ناپایداری و بی استحکامی است. باد نیرویی اولیه است که صفت به تیتانها است، و خشونت و کوری آنان از همین جا است. از سویی دیگر، هوا مترادف با باد است و در نتیجه مترادف است با روح و جوهر روحی از مبدأیی الهی. از اینجا است که زبور، همچون قرآن، باد را پیک الهی و همسنگ فرشتگان می داند. حتی باد اسم خود را به جبرئیل، روح المین (روح القدس)، می دهد. روح خداوند حرف آبهای اولیه می چرخد، و برای حواریون لهیب آتش روح القدس را می آورد. در نمادگر ...